We moeten er geen doekjes om winden. Het is algemeen bekend of misschien kunnen we al zeggen een onbewust adagium, dat als je afspreekt met iemand om samen een film te zien, je meestal ook samen in bed beland.
Het start altijd heel onschuldig. Een vluchtige blik hier en daar. – Of iets minder subtiel: de persoon zonder gêne aanstaren. Kwestie van duidelijke signalen te sturen naar je filmpartner -. We kennen het allemaal wel. Die spanning, wachten tot iemand de eerste move maakt. Seconden en minuten strijken voorbij. Als je pech hebt, uren.
Samen awkward in de zetel zitten, tot iemand al zijn moed bij elkaar raapt en zijn of haar hand dichter legt. En maar wachten en hopen dat de andere persoon ook reageert. Als de vis dan eindelijk heeft toegehapt kan het spelletje der liefde beginnen. Kusje hier, kusje daar. Eerste, tweede en met wat geluk de derde honk behaald. De vierde honk is misschien voor een andere date. Of ben ik te old-fashioned? Anyway, hier ga ik stoppen, vooraleer het een pornografische blog wordt. Waar het eigenlijk om gaat in deze blog is: virtual reality. Is dit niet even een mindblown of voor sommige een afknapper?
Met de opkomst van virtual reality begin ik me een beetje zorgen te maken over deze “klassieke” dates. Kan je het je al inbeelden? Dan heb je eindelijk een afspraakje kunnen regelen met je crush waar je al maanden zot van staat en dan zit je daar: allebei een bril op. Compleet afgesloten van elkaar.
Wat voordien al zo moeilijk was, wordt nu zo goed als onmogelijk. Hoe stuur je in godsnaam signalen naar je crush? Het lijkt me nogal freaky om in de richting van je filmpartner te kijken, zonder dat hij of zij dit door heeft. Kussen? Vergeet het. Die veel te grote Oculus zit in de weg. Met andere woorden: honk één haal je niet tijdens de film. Honk twee, drie en vier? Misschien in je dromen.
Conclusie: friemelen in de toekomst wordt moeilijk! Doe het nog voor het te laat is!